Inleiding  (Jackie)

De parabel waar we vandaag gaan naar luisteren moet je zien in de opbouw van verschillende bouwstenen die we nu aangereikt krijgen door Matteüs. Jezus is pas met een ezel binnengekomen in Jeruzalem, heeft juist schoon schip gehouden in de tempel en komt in conflict met de schriftgeleerden , hogepriesters en oudsten van het volk die hem duidelijk maken: wie peist gij wel dat gij zijt …. gij hebt hier eigenlijk niets te zeggen. En jezus denkt bij zichzelf: awel merci, je hebt geen gehoor gegeven aan de boodschap van Johannes De Doper, mijn boodschap lijkt jullie ook niet te raken ... jullie blijven duidelijk hardhorig in jullie machtspositie, luister eens naar wat ik jullie zal vertellen …

Laat ons luisteren naar de parabel van de 2 zonen.

Homilie  (Jackie)

Ik weet niet of jullie woensdag naar Pano gekeken hebben. Het ging over de groeiende wachtlijsten in de gehandicaptenzorg. Het was in ieder geval een duidelijke boodschap. De mensen met beperkingen en hun mantelzorgers zitten in permanente lockdown" vertelde ons "Pano". Nu, het was ons ook al duidelijk gemeld in een opiniestuk in de Standaard, geschreven door onze eigen Johan. Hij was rapper dan Pano.

De Vlaamse regering trekt deze legislatuur 270 miljoen extra uit voor personen met een handicap, wat trouwens 60 miljoen minder dan tijdens de vorige regeer-periode, en toch zullen de wachtlijsten voor een persoonsvolgend budget, waarmee mensen met een beperking hulp kunnen betalen, de komende jaren met meer dan de helft toenemen. Vele duizenden mensen met een beperking en hun mantelzorgers krijgen geen enkel perspectief. Nochtans was er iets beloofd in het Vlaams regeerakkoord! Maar onderliggende discussie tussen partijen belemmeren de uitvoering. Men had ‘ja’ gezegd maar men deed het niet, het werd echt geen prioriteit.

Dit en vele andere zaken schenden het vertrouwen van de mensen in de politiek, schenden het vertrouwen van de mensen in de mensen. Vertrouwen is nochtans een belangrijke bouwsteen in onze maatschappij. Als wij iets gaan eten in een restaurant dan gaan we er terecht van uit dat de baas van het eethuis liefde voor zijn zaak en zijn vak heeft en dat hij ons naar eer en geweten een goede en gezonde maaltijd voorzet. En dat geldt voor alle sectoren in ons leven. wij vertrouwen er op dat onze kinderen goed onderwijs krijgen, dat wij goed verzorgd worden in het ziekenhuis, dat onze banken eerlijk omgaan met ons geld, …

En ja, ik weet er zijn mensen die denken en beweren: dat kan niet werken, mensen zijn niet te vertrouwen. Je moogt er dus niet van uitgaan dat je de ander kunt vertrouwen. Daarom leg je beter alles in contracten en protocollen vast.

Jammer, ik heb het gevoel dat op die manier wantrouwen structureel is ingebouwd in onze maatschappij, voor alles moeten we een formulier invullen, alles moet van tevoren in een protocol, contract worden vastgelegd. En ondertussen klagen we maar steen en been dat op die manier ieder persoonlijk initiatief, alle liefde en betrokkenheid in de kop worden gedrukt met alle gevolgen van dien. En pas op, ik heb niets tegen contracten en protocollen, maar zonder vertrouwen lopen we als maatschappij helemaal vast. Als je er een beetje over nadenkt zal je inzien dat wanneer we blijven werken vanuit argwaan en angst we er niet kunnen komen. Vertrouwen is onmisbaar in onze maatschappij.

Ik heb in die zin toch wel te doen met onze eerste minister mevrouw Wilmes. Niettegenstaande alle onheil die ze over haar hoofd krijgt was haar bedoeling misschien wel oprecht: beste burgers, lieve mensen schijnbaar werkt het niet goed als we met opgestoken vinger jullie alle soorten regeltjes voorschrijven, daarom vraag ik jullie: gebruik uw gezond verstand. Vermijd nauwe contacten. Beperk ze tot die mensen die het echt nodig hebben dat je wat dichter komt en ze eens knuffelt en wees gerust ge moogt elkaar zien, spreken, vergaderen, bemoedigen, vrienden zijn … maar respecteer de regels: hou afstand, zet uw mondmasker op, wacht eventjes met uitbundig te fuiven, was uw handen, gebruik ontsmettingsgel. Mogen we elkaar vertrouwen? Hebben we voldoende burgerzin? Dat was vermoedelijk haar boodschap, maar het heeft ook niet goed gewerkt. Het vertrouwen is er niet.

Mogen we dat nu eens doortrekken tot ons dagelijks leven, hier in Vlaanderen, hier in onze Effatagemeenschap, in Gods wijngaard waar wij hier en nu vandaag in werken. Zoals Luc bij verschillende gelegenheden al meerdere malen aangaf. Het Rijk Gods is niet per se het hiernamaals, de hemel; neen dat is hier en nu in onze gemeenschap. En laat ons eens kijken naar de 2^de zoon, waar wij sowieso sympathie voor tonen, ja zelfs de Farizeeën moesten toegeven, dat is de goede houding. Wel, hij was ook niet perfect hé. Eerst zei hij neen maar daarna deed hij toch wat van hem gevraagd werd. Hij was te vertrouwen. Maar het is een hele opluchting te voelen dat hij ook niet perfect was. Het doet me denken aan het nieuw boek van Rik Torfs (voor alle duidelijkheid ik heb het nog niet gelezen, ik wacht op enkele recensies - de titel is ook wat afschrikwekkend) “De kerk is fantastisch”. Maar de idee is mooi: in de kerk, in de gemeenschap van christenen kun je nog in alle rust onvolmaakt zijn.

Werken in Gods wijngaard, hier en u, betekent dat we mogen uitgaan dat we elkaar mogen vertrouwen, dat we elkaars zwakheden verdragen, dat we barmhartig zijn zoals God met ons barmhartig is en vertrouwen mogen hebben in Gods goedheid. Jezus laat ons vandaag zien dat God geen dictator is voor wie je moet beven en angstig zijn. Hij is een vader die zijn kinderen vertrouwen schenkt, hen vrij laat om te kiezen, maar hen vraagt elkaar oprecht graag te zien. Doordat Hij ons vertrouwen schenkt leert Hij ons in vertrouwen met elkaar om te gaan.

Een schitterend idee om vandaag een nieuw werkjaar te starten. We hebben er het volste vertrouwen in en we kozen voor het thema ‘herbronnen’. Om die reden zijn we ook een project gestart waar we met een trajectgroep, en met iedereen als klankbord, willen herbronnen, dat betekent ‘ons laten inspireren door het oor-spronkelijk idealisme van Effata, door het Redemptoristisch DNA. I like it and I share it. Ik heb iets ontdekt waar ik warm van word en ik wil het met u delen; wij willen een familie zijn waar anderen thuis kunnen komen. Een gemeenschap van gemeenschappen met dezelfde christelijk geïnspireerde visie. Om die reden komen we hier ook iedere week samen, om beetje bij beetje te herbronnen en met vertrouwen te groeien en zo de hemel op aarde te maken van deze wijngaard waar wij nu in vertoeven. Als symbool krijgen jullie ook allemaal een heel klein bronnetje met een stukje levensboom.

Maar laten wij nu de tafel dekken.

Bezinning

Geloven is vertrouwen

Een klein lief meisje stond onder een luifel. Ze had juist boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar mama. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld. Het stortregende buiten. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten. We stonden allemaal onder deze luifel aan de ingang van de supermarkt. We wachtten, sommigen geduldig, anderen ‘geïrriteerd’, omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid.

Opeens sprak het meisje, haar stem was zo mooi toen ze de hypnotische trance onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten.
‘Mama, laten we door de regen gaan rennen,’ zei ze.
‘Wat?’ vroeg mama.
‘Laten we door de regen gaan rennen!’ herhaalde ze.
‘Nee, lieverd. We wachten tot het wat minder wordt’, antwoordde mama.
Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde: ‘Mama, laten we door de regen gaan rennen.’
‘We worden doornat als we dat doen,’ zei mama.
‘Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen’ zei het meisje terwijl ze aan haar mama’s arm trok.
‘Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?’
Het meisje zei kalmpjes: ‘Weet je dat niet meer? Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je: Als we hier doorheen geraken samen, komen we door alles heen!’

Iedereen was opeens muisstil.
Ik zweer dat je niets anders hoorde dan de regen. We stonden allemaal doodstil. Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden. Sommigen zouden het weg lachen of haar voor gek uitmaken. Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei. Maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven.
Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van het leven.

‘Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen. Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden, wel, dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig,’ zei mama.

Daar gingen ze. We stonden daar allemaal te kijken en te glimlachen, toen ze daar vooruit sprongen tussen de auto’s door, en jawel, door de plassen. Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd. Ze werden doornat.
Maar ze werden gevolgd door enkele anderen die schreeuwden en lachten als kinderen onderweg naar hun auto’s.
Ja, ik ook. Ik rende en werd nat.
Ik had ook een wasbeurt nodig.