Tafelgebed

Getuigenis  (Wim Deheegher)

In juli 2017 trokken we met vijftien leerlingen en vijf leerkrachten van het college van Veurne naar Guatemala. Een beklijvende inleefreis van drie weken: een mix van sociale inzet, ter plaatse een beetje werken, vooral veel mensen ontmoeten en hun leven leren kennen, natuur en een beetje avontuur. Ondertussen is dat al 3 jaar geleden. Amai, wat vliegt de tijd.

De reis was fantastisch, de herinneringen zijn nog steeds springlevend bij mezelf. En toch, Erik, ik moet je bekennen dat ik niet meer elke dag aan jou denk, 3 jaar later. Neen, ik denk slechts elke week aan jou ... De ervaring van toen blijft dus zeker verder zinderen in mijn lijf.

Dat gaat zo ver dat ik nog elk jaar op zoek ga om jouw project ook wat te steunen. En in coronatijden is dat er niet makkelijker op geworden. Toch vond ik ook deze zomer een weg hieruit. De jaarlijkse vierdaagse van de IJzer wandeltocht in de Westhoek mocht niet doorgaan in augustus. Dus wandelde ik een Driedaagse van de Westhoek met mijn 12-jarige plusdochter Odille. We lieten ons daarvoor sponsoren per kilometer. Na 86 km elk, over drie dagen, langs Vlaamse wegeltjes, voetpaden en landwegen, wandelden we zo massaal veel facebookreacties bij elkaar, kregen we uit vele hoeken ondersteuning en meer dan 120 mensen sponsorden ons actief met een financiële gift. Op deze manier creëerden we wat verbondenheid tot in Guatemala. Mensen vroegen ons waarom we het deden en zo blijft het werk van Erik ook leven onder ons. De helft van het sponsorgeld, € 2000, kan Erik benutten om in Guatemala solidair, verbonden, in de geest van het evangelie anderen te helpen die het zoveel harder hebben dan wij.

Maar op die reis, drie jaar geleden, was ik niet alleen. En dus dacht ik, ik denk nog elke week even aan Erik... Hoe zou het zijn met onze jeugd van toen? Ik dacht, laat me hen even aanschrijven om eens te horen wat er bij hen drie jaar na datum nog leeft ... Ik kreeg heel wat reacties. Dat zegt al genoeg op zich. De helft van de jongeren en een collega deden de moeite om even de pen ter hand te nemen ... Ik citeer enkele mensen. Je zal merken dat ze nog steeds vooral onder de indruk zijn van de plaatselijke ontmoetingen met de gezinnen en de mensen van ter plaatse in San Miguel.

Astrid schreef:
Ik denk nog vaak terug aan het 'familiebezoek' dat Erik georganiseerd had. We konden per twee op bezoek bij een parochiaan, en ik mocht langs bij Crisanta. Ze was meteen heel open, een waterval van woorden waar ik met mijn schoolspaans niet alles van verstond. Toch lukte het om te communiceren, soms in gebaren, soms zelfs zonder. Ik kreeg een leven te zien dat zo radicaal anders was dan het mijne en daar zal ik haar altijd dankbaar voor zijn. Tijdens de dag was duidelijk geworden hoe verschillend onze leefwerelden zijn, maar we vonden veel raakpunten tijdens het gesprek, toen we konden praten van mens tot mens, van vrouw tot vrouw.

- - - - - - - - - -

Collega Wim Danneels verwoordt het al volgt:

Als ik regelmatig de berichten bekijk die we via Ignace krijgen over Guatemala, het vele onrecht waar de gewone mensen dagelijks moeten tegen vechten, dan snap ik soms niet waar ze de energie vandaan halen om recht te blijven staan.

Ook bij Lukas was het bezoek aan een plaatselijk gezin het eerste waar hij aan dacht na drie jaar.

Hetgeen wat ik het vaakst vertel aan mensen, en wat mij het meest is bijgebleven van onze reis, zijn natuurlijk de mensen die we er ontmoet hebben. Met Mauro, de man waarbij Lotte en ik een dag mochten meeleven, hebben we zelf af en toe nog eens contact. Diepgaande gesprekken zijn het niet, maar het doet goed soms nog eens een woord te horen uit dat fantastische land.

U hoort het: De mensen van Guatemala hebben drie jaar geleden heel duidelijk onze harten gestolen. Voor hen blijven we ons inzetten, organiseren we wandeltochten of kom ik hier getuigen. Maar het zou niet mogelijk zijn zonder Erik zelf. En uit de reacties van de jongeren lees ik dat Erik als mens bij iedereen op 1 staat bij de goede herinneringen.

Lukas en Sam, ondertussen zelf twee volwasssen kerels, blijven onder de indruk van Erik.

Sam schrijft: Ik laat mij sinds Guatemala niet meer kleineren door de tijdsdruk. Go with the flow. Zo doet Erik dat daar ook. Gelukkig zijn met de kleine dingen die je hebt.

Céline liet me ook weten dat ze zelfs bij het tandenpoetsen aan Erik denkt. ‘Ik denk dan terug aan mijn kamertje die drie weken. De jongens van Erik maakten hun kamer voor ons leeg. Die Guatemalteekse gastvrijheid leerden we via Erik overal kennen.

Lotte verwoordde het zo in haar mail: “Gruloos” is voor mij een adjectief, met als betekenis: de oplossing van problemen, een enorme menslievendheid, zorg en determinatie om elke dag het leven van anderen net iets makkelijker te maken

Van Astrid kreeg ik op het einde van haar mail een citaat, zomaar, maar ik voelde dat ze het er zeker bij wilde hebben. Ze had het opgeschreven na haar familiebezoek bij Crisanta: "Guatemala es un país donde trabajan mucho pero no ganan nada."  Je voelt het al, die dubbelzinnigheid van Guatemala blijft bij iedereen nazinderen: een land met problemen, moeilijkheden, vele vraagstukken. Maar ook een bevolking die heel veerkrachtig is en hoopvol uitziet naar een betere toekomst.  Ongetwijfeld trekken velen zich op aan mensen zoals Eric die eenvoudig tussen hen leven en "er altijd zijn", ook al voelen zij zich vaak ook machteloos. Veerkracht moet je voeden.

Erik, op basis van wat ik van de jongeren vernam, kan ik alleen maar besluiten: blijf zaadjes rondstrooien in de regio waar je bent, San Miguel.  Zelf blijf ik vaak denken aan jouw uitspraak: Zelfs op de grootste vuilnisbelt bloeien er altijd bloemekes... Dus wees gerust: Wij blijven verbonden en nieuw zaaigoed is onderweg!!