Hierbij de Nederlandse vertaling van de inauguratiehymne  ‘De hoge heuvel die ons wacht’.
Vertaling door: Katelijne De Vuyst.

De hoge heuvel die ons wacht

Als het dag wordt vragen we ons af wanneer zien we ooit licht in deze eindeloze nacht?
Elk verlies dat we dragen is een zee waar we door moeten waden.
We trotseerden de buik van het beest.
We leerden dat rust niet altijd staat voor vrede,
en dat begrip, de waarde van wat gerechtig is, niet altijd rechtlijnig is.
En toch voor we het goed beseffen behoort de dageraad ons toe.
Uiteindelijk zouden we erin slagen.
Uiteindelijk overleefden we en zagen een volk dat niet werd gekraakt,
maar gewoon onaf is gebleven.
We komen uit een land en een tijd waarin een mager zwart meisje,
een kind van slaven dat door een alleenstaande moeder werd grootgebracht
ervan mag dromen president te worden,
en zie, nu zegt ze haar tekst op voor zo’n president.
Inderdaad ja we zijn lang niet volmaakt, lang niet ongerept
maar dat betekent niet dat we naar een perfecte eenheid streven.
Wel willen we bewust eenheid smeden,
een land vormen dat de cultuur, kleur, aard en levensbeschouwing
van elke mens respecteert.
En dus richten we onze blik niet op wat ons scheidt maar op wat vóór ons ligt.
We dichten de kloof omdat de toekomst eerst komt
dus willen we eerst onze verschillen overwinnen.
We leggen onze wapens neer zodat we elkaar kunnen omarmen.
We wensen niemand kwaad toe, willen eendracht voor iedereen.
Laat de hele wereld weten dat dit waar is:
ook toen we verdriet hadden, bleven we groeien
ook toen we pijn hadden, bleven we hopen
ook toen we moe waren, bleven we volharden.
Zegevierend blijven we voor altijd verbonden.
Niet omdat we geen nederlaag meer zullen kennen
maar omdat we geen verdeeldheid meer zullen zaaien.
De Bijbel leert ons dat iedereen
onder zijn eigen wijnstok of vijgenboom moet zitten
zodat niemand hem nog bang kan maken.
Als we voldoen aan de eisen van onze tijd
wordt de zege niet gebracht door het zwaard
maar door alle bruggen die we hebben geslagen.
Dan worden we naar de beloofde beemden gebracht
op de hoge heuvel die ons wacht,
een weinig moed kan volstaan.
Want veel meer dan erfelijke trots kent de Amerikaan:
hij zet stappen in het verleden om de geschiedenis daarna te helen.
We overleefden een kracht die het volk trachtte te verdelen
en weigerde het met de wereld te delen,
die het land bedreigde en de democratie wou ondergraven
en daar bijna in was geslaagd.
Maar al kun je de democratie tijdelijk ondergraven, nooit kun je haar voorgoed verslaan.
Op die waarheid, op dat geloof vertrouwen we,
want terwijl wij onze ogen op de toekomst richten
richt de geschiedenis haar ogen op ons.
De tijd van de gerechtige bevrijding is aangebroken.
Toen hij begon waren we vol angst en vrees.
We waren niet klaar de erfgenamen te zijn
van die schrikwekkende stonde,
maar net daarin hebben we de kracht gevonden
om een nieuw hoofdstuk te schrijven,
onszelf weer met een lach en hoop te verblijden.
En waar we vroeger vroegen
hoe kunnen we de ramp ooit overleven?
Zeggen we nu:
hoe zou de ramp ons kunnen overleven?
We keren niet terug naar wat was maar lopen de toekomst tegemoet:
een land dat gekneusd is maar toch heel is gebleven
dat minzaam is maar moedig, vurig en vrij.
We laten ons niet meer ompraten en weigeren toe te geven aan intimidatie,
want we weten dat de volgende generatie de gevolgen moet dragen van onze apathie.
Haar beproeving wordt door onze blunders voortgebracht.
Maar één zaak staat vast:
Als we mededogen met macht vermengen en macht met gerechtigheid,
dan wordt liefde ons legaat en ‘change’ het geboorterecht van onze kinderen.
Laten we dus een beter land achterlaten dan het land waarmee men ons heeft opgezadeld.
Met elke ademtocht uit mijn met brons beslagen borst:
we vormen deze gewonde wereld om tot een wonderland en
we rijzen op uit de gouden heuvels van het westen,
we rijzen op uit het windige waaierige noordoosten,
waar onze voorvaderen hun revolutie begonnen.
We rijzen op uit de met meren omzoomde steden van de Midwest.
we rijzen op uit het zonovergoten zuiden.
We bouwen weer op, verzoenen en helen en op elke bekende plek in de natie
en in elke hoek van het land staat ons prachtige volk op in al zijn diversiteit
ons veelgeplaagde prachtige volk.
Als het dag wordt zeggen we de nacht vaarwel, vurig en zonder vrees.
De nieuwe dageraad bloeit open nu wij hem bevrijden.
Want het licht blijft altijd schijnen
als je de moed maar hebt het te zien
als je de moed maar hebt het te zijn.

Vertaling door: Katelijne De Vuyst.
Bron: website van De Standaard

Jean-Paul Vermassen
23/01/2021