De studenten van residentie Camilo Torres gingen ’s avonds iets drinken in ‘Ons Huis’,
een eenvoudig, volks café aan de buitenkant van Leuven.
Ik herinner het me - 45 jaar later! - nog steeds goed:
met hoeveel aandacht en zorg de vrouw des huizes haar klanten omkranste.
“Ik was alleenzaam, ik was gekwetst, ik had een relatiebreuk achter de rug,
ik worstelde met mijn fysieke beperking, 
en jij onthaalde en verwarmde me” flitste er door mijn hoofd.
De gastvrouw beleefde haar café-beroep als een echte roeping.
En ik zag toen al hoe het evangelie ook in de wereld gebeurt,
door mensen die doen wat Jezus ooit deed in de straten van Galilea en Jeruzalem.

In het kille, regenachtige Gent moet ik aan die ervaring van toen denken.
Ik mis - met vele anderen - mijn geliefde cafeetjes en restaurantjes.
Vaak dezelfde eenvoudige en volkse huizen van toen.
In het voelbare gemis beseffen we hoe goed het zal zijn
als de horeca weer kan openen.
Opnieuw aan de tafel van de gastvrijheid.
Ook de ‘light community’  (en soms deep communion!)
met de andere gasten en met ‘de kelners, patron en chef’
is zo humaan en sociaal.

Ik breng graag een ode aan de horeca als bron van dagelijkse goedheid.
Ik wens de horeca-mensen kracht en moed.
Ja, het is een lange en verdomd lastige weg.
Als ik nu en dan iets afhaal, is het ook dat wat zij eerst zeggen:
‘we missen mensen, we missen onze klanten’.

Deze Veertigdagentijd is voor christenen in en door het gemis
juist een tijd van extra bewustwording en bezinning …
“Hoe kostbaar zijn mensen voor mensen.
Hoe kostbaar is sociale verbinding.
Hoe kostbaar is de tafel in de kerk,
maar evenzeer in onze huiskamers als de familie samenkomt.
Hoe kostbaar is de tafel van de horeca
waar haastige, drukke mensen van gedaante veranderen,
waar ze broeders en zusters voor elkaar worden,
waar alle goden elkaar ontmoeten.”

Jean-Paul Vermassen
04/03/2021