Zal onze lockdown ons vrijer en krachtiger maken?
Of zullen onze oude gedragspatronen ons weer vastkluisteren?

Vaak maanden per jaar trok Franciscus van Assisi zich in stilte terug voor een vrijwillige lockdown.
Het leven van Franciscus was doortrokken van Veertigdagen-perioden.
Hij verbleef meestal tussen kille, kale rotsen zoals die van de koude La Verna berg in Umbrië.
De lockdownrotsen waren een spiegel voor Franciscus.
Hij leerde er de diepere inzichten en wijsheid over zichzelf, zijn broeders en de wereld.
Hij ontving op die inkeer-momenten weer kracht voor een nieuwe missie.
Alsmaar vrijer van zijn eigen ego,
van het ego van de anderen en van ego-spanning in de maatschappij
ging hij zijn de weg van broederlijke verbinding met alles en allen.

Zal onze lockdown ons ook nieuwe vrijheid en kracht schenken?
Zullen we in de na-coronatijd over meer weerbaarheid en veerkracht beschikken voor de
uitdagingen die op ons zullen blijven afkomen?
Zal de viruspandemie wel verdwijnen?
En wat komt er daarna?

Wie de eigen onvrijheid en diverse ego-bindingen klaarder onder ogen heeft leren zien en overstijgen,
zal beter in staat zijn om staande te blijven in de woelige tijden die nog kunnen komen.

Franciscus van Assisi wist gaandeweg - en niet zonder vallen en weer opstaan -
te leven van een nieuwe bewustwording en vrijheid   doorheen de crisis in zijn eigen leven en in zijn tijd:

“Wie zich vastklampt aan de dingen, geraakt helemaal gevangen.
Wie met open handen gaat, zal tevredenheid en kracht ontvangen.
Wie zelf diep kan zien en leven, zal de diepere snaren in anderen kunnen beluisteren.”

De 13de eeuw van Franciscus leert ons dat woelige tijden decennia kunnen duren.