Aan een raam in een straat in Gent.
Een gedicht van Judith Herzberg. Beeld: Ruscha Langelaan.
Woorden die krachtig en breed kunnen omarmen,
woorden die verder doen reiken.

In mijn hoofd hoor ik ‘Dance me to the end of love’ van Leonard Cohen.

Dans ons zachtjes maar zeker
door de saaiheid en eentonigheid,
door de leegte en het gemis.
door pijn, zorgen en onzekerheden,
door verlies en afscheid.

Dans ons met vaste voet altijd weer
naar geduld en doorzettingskracht,
naar verbondenheid en solidariteit.

Dans ons zachtjes maar zeker naar de zomer.
Dans heerlijk teder en lekker lang,
zodat we weer kunnen zweven en bruisen.

Maak van onze lege pleinen en kale plaatsen
weer plekken van warme ontmoeting.

Ondertussen nog een tijd:
iedereen iedereen ter wille,
iedereen iedereen op handen dragend.

Jean-Paul Vermassen
12/03/2021