“We moeten vuur bestrijden met vuur.
Het vuur van onze tegenstanders omsingelen en doven en een nieuw vuur aansteken.” 
Aldus de gevangen genomen Turkse schrijver Ahmet Altan in zijn boek ‘Ik zal de wereld nooit meer zien’.

Op woensdag 20 januari 2021, in Washington, hebben we het mogen meemaken:
het vuur van de jonge Amanda  Gorman die in één bevlogen, poëtische hymne
het vernietigende vuur van vier jaar agressief narcisme wegspoelt.

Wat een immense geestelijke kracht.
Het vernietigende vuur van minachting en vernedering
blussen.
En dapper verdergaan met het nieuwe vuur van respect en verheffing.
Het vernietigende vuur van wrevel, wrok en haat
blussen.
En dapper verdergaan met het nieuwe vuur van waardering en verbinding. 

Het vernietigende vuur van leugen, ontkenning en ontkrachting van waarheid blussen.
En dapper verdergaan met woorden van kracht uit discriminatie, vernedering en lijden.   

“Maar één zaak staat vast:
Als we mededogen met macht vermengen
en macht met gerechtigheid
dan wordt liefde ons legaat
en ‘change’ het geboorterecht van onze kinderen.
Laten we dus een beter land achterlaten
dan het land waarmee men ons heeft opgezadeld.
Met elke ademtocht uit mijn met brons beslagen borst:
we vormen deze gewonde wereld om tot een wonderland”

“Als het dag wordt zeggen we de nacht vaarwel
vurig en zonder vrees.
De nieuwe dageraad bloeit open nu wij hem bevrijden.
Want het licht blijft altijd schijnen
Als je de moed maar hebt het te zien
Als je de moed maar hebt het te zijn”

Vertaling door: Katelijne De Vuyst.

Jean-Paul Vermassen
23/01/2021