We voelen het bij onszelf. We zien het rondom ons. We lezen het in de sociale media. Onderzoek bevestigt het.

De coronatijd doet de spirituele en religieuze beleving van mensen niet verdampen, integendeel.

De lange lockdowntijd bevestigt wat al lange bezig is.

Dat spirituele en religieuze beleving een meer persoonlijk doorleefde keuze wordt.

Dat de dominantie van economie-techniek-wetenschap mensen zelf meer op weg zet naar kunst, zingeving, spiritualiteit en religie.

Dat naast het kerkelijk praktiseren (deelname aan de zondagseucharistie) er ook andere vormen van praktiseren van christelijke geloofsbeleving ontluiken.

Is het DNA van de joods-christelijke geloofstraditie niet dat juist crisissituaties geloofsvernieuwing en verdieping van zorg voor de naaste doen ontstaan?

Een en ander kan en mag ook doorgaan na de coronatijd.
Dat christenen en christelijke groepen hun geloof zelf meer behartigen.
Dat christenen en geloofsgemeenschappen hun spiritualiteit en geloofsbeleving gestalte geven in nieuwe, vrije initiatieven, online,
in herbestemde kerkgebouwen en op publieke plaatsen allerhande.
Dat christenen, pastorale teams en christelijke groepen in diverse kleinschalige verbanden zelf samenkomen en vieren rond woord, brood en wijn.
Het is tijd dat christenen open, vrij en creatief getuigenis afleggen over betrokkenheid op geloof, leven en samenleving vandaag.
Zowel de nieuwe situatie en het veranderende klimaat in de samenleving als in de kerk schept ruimte en kansen
voor nieuwe vormen van christelijke presententie en presentatie. 

Tot zover een mijmering bij het prikkelende, interessante opiniestuk van Mark Van de Voorde, in Tertio van 10 maart 2021.

Jean-Paul Vermassen
18/03/2021