Een in memoriam voor de corana-doden:

 Als er geen afscheid mogelijk is …
Als er niemand is als je sterft …
Als er geen enkele troost meer is …
Alleen nog wat laatste licht in de eigen donkere binnenkamer
Alleen nog de kracht van een herinnering

Troostvogel
Herman Verbeek

wanneer er niets meer is te horen, niemand luistert, niemand spreekt:
ga dan in uw herinnering
daar moet een vogel zijn
die door uw doodsuur breekt

wanneer er niets dan botte koppen
stalen ogen lippen zijn
ga dan in uw herinnering
een vogel op een tak van goud
verstaat uw pijn

wanneer er niets dan blinde stomheid
grimmig zwijgen u omringt
wil gaan in uw herinnering
de vogel heeft een zacht verhaal
dat hij u zingt

een oud verhaal aan bloed vergoten
stille zielen recht gedaan
dat dit geschiede nu en hier
de witte vogel heeft
u zeker wel verstaan

en in dit laatst onmooglijk gaan
de weg van uw verlorenheid
de vogel hoort u,
niemand die hem doden kan
zoals hij u naar vrede leidt

waar niets u nog gelaten wordt
geen woord geen laatste zin
vind hem in uw herinnering
ga niet alleen de troost
der troosteloze in

Commentaar

In de verlatenheid, de woestijn, de cel, de doodsstrijd.
Omringd door leegte, door pijn, door niemand, door harde koppen.
En dan misschien worden aangeraakt, even,
of er een onzichtbaar iemand was.
En je wordt onkwetsbaar.
De muren scheuren, de zee breekt, het vuur deert niet.
De dood heeft geen macht.
De ziekte laat niet los, maar je bent hen al verlost.
Het gebeurt.
Mensen zijn zo tot het eind gegaan.
In de laatste troosteloosheid nog een hand, een gezicht, een naam,
in de herinnering,
of in een onverwachte onverklaarbare verlichting
- én … niet meer alleen zijn.

Herman Verbeek

J.P. Vermassen
29/03/2020