Openingsgebed

God, Jij, Bron van alle leven,
Jij, die als een Vader, als een Moeder van ons houdt,
wees er, hier in ons midden
nu wij brood dele, en elkaar ontmoeten ...

In de naam van de Vader, die ons het leven geeft,
die antwoordt op onze vragen en ons vrij laat.

In de naam van de Zoon, die in de wereld komt,
het mensenleven deelt, onze broeder wil zijn,
en ons voorgaat.

In de naam van de Geest, die onze harten verwarmt,
ons denken verlicht,
richting geeft aan ons handelen,
en ons krachtig maakt. Amen.

Inleiding  (Mia)

Goede avond aan jullie allen.
Vorig weekend vierden we Pinksteren. Een feest dat, normaal gezien, al iets van de zomer inluidt.
Bij ons, in het noordwesten van het land, was dat ook zo.
Hopelijk hebben de zon en het vuur van de Geest ons voldoende verwarmd om in deze moeilijke, onzekere tijden, de moed niet te verliezen.
Vandaag starten we weer de gewone Tijd door het Jaar.
MET een feest waar we het doorgaans wat moeilijk mee hebben: het Feest van de Drie-eenheid!
Gedurende het ganse jaar bidden we tijdens de Tafeldienst tot de Vader.
Tijdens de Goede Week en de Paastijd, staan we heel intens stil bij de Zoon.
Vorige week was het Pinksteren, het Feest van de Geest.
En vandaag vieren we ze alle drie: Vader, Zoon en Geest.
In het evangelie horen we hoe de Zoon, gezonden door de Vader en bezield door de Geest, ons ook een zending geeft.

Laten we luisteren …

Lezing:  Matteüs 28, 16-20  (NBV21)

De elf leerlingen gingen naar Galilea, naar de berg die Jezus hun had genoemd, en toen ze Hem zagen wierpen ze zich in aanbidding voor Hem neer, al twijfelden sommigen. Jezus kwam dichterbij en zei tegen hen: ‘Mij is alle macht gegeven in de hemel en op de aarde. Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen, door hen te dopen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest, en hun te leren dat ze zich moeten houden aan alles wat Ik jullie opgedragen heb. En houd dit voor ogen: Ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van deze wereld.’

Homilie  (Mia)

“Gaat en verkondigt … en doop in de Naam van …”
Die zin sprong me, toen ik dat stukje evangelie las, onmiddellijk in het oog.
Het was de zin die ik 56 jaar geleden, koos voor het prentje van mijn Plechtige communie
Ik wou niet kiezen uit de voorgestelde tekstjes van de drukker, maar wilde een tekst uit het evangelie die me sterk aansprak.
Ik zocht en koos voor een tekstje waarin de Heer ons oproept om te “verkondigen”. Een roeping die al sluimerend aanwezig was???
Als ik er nu aan terugdenk, merk ik dat dit vers uit het evangelie als een rode draad doorheen mijn ganse leven loopt:
ik werd godsdienstleraar, verantwoordelijke voor de catechese in mijn parochie, schoolpastor, pastor in de gezondheidszorg waar ik, naast het luisterend nabij zijn bij mensen, ook mocht voorgaan in hun Vieringen en er de homilie mocht houden.
De laatste 10 jaar mag ik ook kinderen dopen.
Dit alles stemt mij ontzettend dankbaar!

Verkondigen, getuigen, … wat houdt dat eigenlijk in?
Sommigen zullen zich geroepen weten om dat uitdrukkelijk door “het woord” te doen: in verkondiging, predicatie, als leerkracht.
Eigenlijk is dat wel een opdracht voor ons allemaal.
Dat is, zeker in onze tijd waarin geloof in God op de achtergrond is geraakt, niet evident.
Je bent bijvoorbeeld op een buurtvergadering en je wil op tijd naar huis omdat je nog de eucharistieviering wil bijwonen.
Als je dit dan zegt, kan dat wel eens “wenkbrauwengefrons” met zich meebrengen. Misschien zelfs vragen als: ben jij nog gelovig (en die “nog” zegt veel).
Het vraagt moed.
En toch … we mogen toch aangeven waar we voor staan …
Als iedereen christen is, hoeven we niets te verdedigen, maar dan wordt er ook niets gezegd.
Nu er pluralisme en superdiversiteit zijn, mogen we opnieuw kleur bekennen.
Dit betekent niet dat we een combattieve houding moeten aannemen om anderen te bekeren, wel een vrijmoedig getuigen. 

Verkondigen of getuigen, doe je niet enkel met woorden, maar ook met daden. Je doet bepaalde zaken en andere laat je vanuit je geloof.
De caritas staat voorop. Ik kan het appel dat van de andere mens in nood uitgaat, niet negeren.
Er zijn zoveel mensen in nood en die hebben vaak niet veel nodig om geholpen te worden. Soms is een luisterend oor al veel!
Of een bezoekje zomaar, ook al heb je weinig tijd, omdat de ander daar nood aan heeft.
Die caritas richt zich vooral op hen die overal door de mazen van het net vallen, die niet gezegend zijn met kansen en die uitgesloten worden.
Die mensen negeren is in mijn ogen een affront aan God. God heeft geen koude, harde wereld gewild, maar een wereld van goedheid en liefde.
Verkondigen of getuigen doe je dan ook door Gods liefde handen en voeten te geven.

Het duurde bij mij tot ongeveer mijn 35^ste om dit ten volle te zien.
Ik zag dat ik me niet enkel mocht focussen op liturgie en verkondiging met woorden, maar ook met daden.

Ik ging toen enkele jaren aan de slag als vrijwilliger bij teleonthaal omdat ik vooral geraakt was door mensen die het, om één of andere reden, moeilijk hadden om psychisch overeind te blijven. Ook koos ik ervoor om vrijwilligerswerk te doen bij mensen met een mentale handicap.
Dit alles zette me er toen toe aan om nog wat bij te studeren en pastor te worden in de gezondheidszorg. Mijn stage deed ik zowel in de psychiatrie als in de gehandicaptenzorg. Daarna werd ik door het bisdom aangesteld als pastor bij mentaal gehandicapte mensen! Er te mogen zijn voor die mensen was een prachtig cadeau! Ik mocht me gezonden weten om, doorheen mijn aandachtige en zorgzame aanwezigheid, doorheen Vieringen (ook snoezel-vieringen voor diep mentaal beperkte mensen), deze mensen te laten ervaren hoe God hen graag zag. Hoe Hij hen in liefde nabij wou zijn.

Beste Effata-mensen, natuurlijk voelt het comfortabel aan om ons terug te trekken in de catacomben met gelijkgezinden, en soms hebben we dat ook echt nodig. Maar we moeten ook ‘uitbreken’, de wijde wereld in.

“Ga en verkondig aan ALLE mensen …” en het zit soms in kleine dingen!

Tafelgebed

Mensen hebben altijd al behoefte gehad aan beelden en symbolen, om uit te drukken wat niet in woorden te zeggen valt.

Zo is deze tafel een symbool voor wat ons hier elke zaterdag weer bijeenbrengt: de verbondenheid met elkaar en met wie wij God noemen. 

Aan deze tafel willen we ons leven delen met elkaar, ons geloof, ons vertrouwen, onze vreugde, maar ook onze twijfels, ons verdriet en gemis.

We willen hier breken en delen zodat we verder kunnen leven, zoals Jezus ons eens heeft voorgedaan.

Tafelgebed:  ♫  110 Die naar menselijke gewoonte

Onze Vader

Bezield door zijn Geest,
naar het voorbeeld van zijn Zoon,
mogen wij bidden tot Hem,
die wij ook als ‘Vader’ mogen aanspreken:

Onze Vader …

Vredeswens

Waar vrede is en verbondenheid, liefde en eenheid, daar is God.

Wij bidden daarom:
Heer Jezus,
neem alle verdeeldheid weg uit ons midden.
Schenk ons jouw Geest
en doe ons jouw bestaan leven,
dat bevrijdt en vrede brengt.

Zo bidden wij Je,
die leeft met de Vader en de Geest tot in eeuwigheid.

En de vrede van de Heer zij altijd met ons.

Geven wij elkaar dan een teken van vrede …

Broodbreking

God, Jij die ons gezegd hebt wat leven is:
te doen wat goed is, recht, elkaar bevrijden.
Jij die het licht in ons geschapen hebt,
dat niet de duisternis ons overmeestert,
dat niet het laatste woord is aan de dood.

Laten we vieren dat we van ieder moment een nieuw begin kunnen maken.
Laten we brood van leven zijn voor elkaar.

Het brood staat voor ons klaar.
Als wij eten van dit brood, het breken, en delen met elkander …

♫ 17   Dan zal er vreugde zijn …

Wij willen het brood breken
en wij zullen het eten, in zijn naam
om de herinnering aan Hem levend te houden.

Deel dan dit brood met elkaar;
volg na wat je in handen neemt
en tracht voor alle mensen zo goed als God te zijn.

Jullie worden uitgenodigd aan de tafel van de Heer.

Bezinning

God, wie ben je nu eigenlijk?
Vader, Zoon en Geest, zeggen ze.
Maar wie ben Jij dan voor ons?

Wij mensen, willen Jou grijpen, God,
vastklemmen, omarmen, knuffelen, smeken, voor onze kar spannen …
Maar Jij laat Je niet grijpen,
Jij grijpt ONS, mensen.
Niet beklemmend, niet versmachtend,
maar wel leven gevend en teder,
zoals een echte VADER.
Soms voelen we ons door Jou gegrepen,
graag gezien, geroepen, gezonden …

Waartoe? Om te worden als jouw ZOON …
Hij wil ons tot voorbeeld zijn
om naar de kleinste mens te gaan,
om te houden van ELKE mens,
om te werken aan gerechtigheid …
opdat IEDER tot zijn recht zou komen, voluit!

Dat kunnen we niet zomaar uit onszelf.
De GEEST van Jezus wil ons inspireren, bezielen, beGEESTeren.

Laat Hem/Haar, die heilige Roeach, maar waaien God,
opdat er een nieuwe wereld, een nieuwe Kerk, mogelijk wordt.

God, wie Je ook bent,
ik blijf geloven in Jouw naam:
“Ik zal er zijn!”

Voorbeden

God schonk ons het leven,
Hij zond zijn Zoon om ons de goede weg te wijzen,
Hij liet zijn Geest neerdalen om ons te bemoedigen.

Richten wij ons nu tot Hem om te bidden, te danken en te zingen …

Slotgebed

Eeuwige en Ene God,
de vele namen waarin Jij je aan ons hebt geopenbaard
vertellen ons hoe Jij in ons leven aanwezig bent.

Wij danken Je dat wij Je Vader mogen noemen
sinds jouw Zoon één van ons werd.

Wij danken Je dat zijn Geest ons gaande houdt
om jouw en onze wereld bewoonbaar te maken.

Blijf ons begeleiden met jouw liefde,
dat onpeilbare geheim dat ons leven draagt en bezielt,
vandaag en alle dagen tot in eeuwigheid. Amen.

Zegen

Moge de Drie-ene God ons zegenend nabij zijn en blijven:
als Vader/Moeder, Bron van alle leven en liefde;

als de Zoon, onze Broeder die ons BLIJFT voorgaan naar Galilea,
naar het leven van alledag;

als Geest van waarheid en liefde,
die ons begeestert en bemoedigt -
als wij proberen goede christenen te zijn
die door ons voorbeeld getuigen van de Blijde Boodschap.