Lezing:  Marcus 12, 38-44  (NBV)

Tijdens zijn onderricht zei hij: ‘Pas op voor de schriftgeleerden die zo graag in dure gewaden rondlopen en eerbiedig begroet willen worden op het marktplein, en een ereplaats willen in de synagogen en bij feestmaaltijden: ze verslinden de huizen van de weduwen en zeggen voor de schijn lange gebeden op. Over hen zal strenger worden geoordeeld dan over anderen!’
Hij ging tegenover de offerkist zitten en keek hoe de mensen er geld in wierpen. Veel rijken gooiden veel geld in de kist. Er kwam ook een arme weduwe, die er twee muntjes in gooide, ter waarde van niet meer dan een quadrans. Hij riep zijn leerlingen bij zich en zei tegen hen: ‘Ik verzeker jullie: deze arme weduwe heeft meer in de offerkist gedaan dan alle anderen die er geld in hebben gegooid; want die hebben gegeven van hun overvloed, maar zij heeft van haar armoede alles gegeven wat ze had, haar hele levensonderhoud.’

Homilie  (Jackie)

De kinderen zitten daar mooi te kleuren en alle kleurpotloden liggen bij Mozes (de kleinste). De zwarte potloden liggen bij de rest. Ik stel Salome de vraag: ik zie dat er nog kinderen zijn die willen kleuren, wat denk je wat je best zou doen met al die kleurpotloden die daar zo allemaal bij jou liggen?

• Ze allemaal voor jezelf houden?
• Ze in 2 delen en de helft aan je broer geven?
• Ze allemaal aan de andere kinderen geven?
• Eentje houden en de rest verdelen onder de kinderen?

Moeilijke vraag hé! Wat zou je doen?

Vanuit die kinderwereld kunnen wij ons de vraag stellen: Wat verwacht Jezus van ons na het aanhoren van dit Marcus evangelie?

Vorige week hoorden we ook al bij Marcus hoe Jezus een antwoord gaf aan de schriftgeleerde toen die vroeg: Wat is het belangrijkste? En Jezus antwoordde, weet je het nog: U zult de Heer, uw God liefhebben met hart en ziel, in al uw gedachten en met inzet van al uw krachten, en uw naaste liefhebben als uzelf.

Het verhaal van vandaag deed me denken aan wat deze week in de ‘grote mensenwereld’ sterk aan de orde was: de klimaatproblematiek. In de krant was te lezen: ‘Gaan de bankiers dan toch de wereld redden?’ en daarbij hoorden we de nieuwe term ‘greenwashing’. De banken, de klimaattop kondigt een ambitieus project aan om de duurzaamheidsverslagen van beursgenoteerde bedrijven te uniformiseren. Veel bedrijven publiceren weliswaar zo’n verslag, maar ze zijn behoorlijk vrij in wat ze daarin zetten en hoe ze duurzaamheid meten. Dat leidt ertoe dat het ene bedrijf heel rigoureus en eerlijk te werk gaat, terwijl een ander het duurzaamheidsrapport als een marketinginstrument ziet en zich veel groener voorstelt dan het daadwerkelijk is, greenwashing dus. Ik weet niet of deze die rigoureus en eerlijk te werk gaan dit bewust doen omdat ze op die manier God willen liefhebben of dat zij dit doen omdat de paus het gevraagd heeft, in ieder geval handelen ze als goede christenen.

Ook wij in onze kleine wereld van de Clemenspoort hier in Gent, vanuit onze Effata christen basisgroep, worden gevraagd hoe wij hier mee om gaan? Ook wij worden gevraagd ons ten volle te geven, lief te hebben met hart en ziel met inzet van al onze krachten, genereus te zijn.

Jezus gaf het voorbeeld. Hij was iemand die zichzelf gaf tot het uiterste toe, als ultiem bewijs van zijn liefde voor zijn Vader en voor de mensen. Kort daarna volgden hem heel wat volgelingen en stierven de marteldood. Christenen trokken ten strijde tijdens de kruisvaarten om op gevaar van eigen leven te strijden voor Christus. Moslims denken God lief te hebben door als zelfmoordterrorist zichzelf op te blazen, zichzelf volledig op te offeren,
Maar ook Jozef De Veuster, Pater Damiaan, ging leven midden de melaatsen en gaf zicht volledig.
Het grote verschil bij Pater Damiaan is dat hij God lief had door zijn meest kwetsbare medemensen lief te hebben, dit is toch duidelijk een stap in de richting van wat Jezus van ons verlangt.

Ook wij worden gevraagd te delen, te geven voor Broederlijk Delen, Welzijnszorg, Damiaanactie, 11-11-11, … Ook wij worden gevraagd ons in te zetten voor werkgroepen, luisterpunt, liturgiegroep, ziekenzorg, klassenraden, verenigingsleven, duurzaamheid, …

En daar zitten we dan; we kunnen dat vermoedelijk niet allemaal aan. Dan zegt Jezus: begin met van jezelf te houden en heel eerlijk in te schatten hoe groot je draagkracht is, zowel fysiek als mentaal, hoe veel je kunt geven zonder er zelf fysiek of mentaal aan ten onder te gaan, hoeveel je kunt geven met respect voor uw eigen grenzen met respect voor uw eigen geluk. Ga dan naar je medemens, je naaste, liefst de meest kwetsbare en geef. Geef je lach, je traan, je tijd, geef iets materieels als dat nodig is, geef je luisterend oor, je inzet, je gedrevenheid. Hou de balans in het oog tussen je grenzen kennen en jezelf geven.

Niet hoeveel je geeft is belangrijk, wel het hart en de ziel waarmee je geeft is belangrijk. Je geeft niet om je eigen marktaandeel of imago op te vijzelen, maar om oprecht dienstbaar en liefdevol te zijn zonder bijbedoelingen. Zo bemin je God, dat zegt Jezus ons vandaag in het verhaal van de arme weduwe.

Ik ga nu nog snel eens kijken bij Salome wat zij gedaan heeft …
Hoe heeft zij getoond dat zij de andere kinderen graag ziet zonder zichzelf ongelukkig te maken? Het kan zijn dat zij het gelukkist is door alles weg te geven, maar het kan ook zijn dat haar beste keuze was te delen en gezellig als vrienden en vriendinnetjes samen te kleuren …

Onze Vader

Ons geloof is vaak te zwak om te geven en te ontvangen zoals Jezus het ons leerde.
Daarom bidden we tot God – met de woorden van zijn Zoon – om kracht en bijstand:
Onze Vader …

Vredeswens

Voor vele mensen is deze wereld geen paradijs op aarde.
Het is een dagelijks gevecht om in leven te kunnen blijven, niet alleen fysisch, maar ook psychisch:
het harde oordeel van anderen, hun denigrerende opmerkingen treffen hen op hun zwakste plek
en halen hen eronderuit.
God, geef ons woorden in de mond die de andere opbeuren,
een wapen tegen de kilheid en de harteloosheid
en dan kan er vrede ontstaan in de harten van de mensen.

Die vrede van de Heer zij altijd met ons.

En geven wij elkaar een hartelijk teken van vrede …
met een gebaar, een glimlach, een knipoog …

Tafeldienst

Laten we aan tafel gaan. Laten we samen brood breken.
Klein en kwetsbaar als we zijn,
worden we, met open armen,
aan deze tafel ontvangen.

Samen aan deze tafel van gerechtigheid
komen we op het spoor van de Ene, de Barmhartige.

Week na week, jaar na jaar, eeuw na eeuw doen we dit al, niet alleen,
maar schouder aan schouder met allen
die hetzelfde gebaar gebruiken overal ter wereld,
met allen die streven naar een betere wereld voor iedereen,
en in verbondenheid met hen die ons hierin voorgingen.

Om te komen tot onszelf,
tot een stil en diep geheim
dat ons leven in zich draagt,
daarom noemen wij jouw Naam.
God, onmeetbaar en onzichtbaar,
als een woord aan ons gegeven,
toch aanwezig in ons midden
als de warmte om ons heen.

Die wij noemen: vader, moeder,
vuur en adem van ons leven,
lieve schaduw, zachte vrede,
altijd bezig in ons hart.
Die wij danken om iedere mens,
die op aarde leven mag.
Om ieder kind, dat wordt geboren,
om ieder, die een ander vindt.

Die wij zoeken om de troost
in het mateloos verdriet
om verloren idealen
en een mens die sterven moet.
Die wij vieren om het licht
dat doorbreekt als wij donker zijn,
om de toekomst die wij dromen
en de liefde om ons heen.

In wie wij wonen als een huis
waar ruimte is voor alle mensen.
Waar mensen ergens voor elkaar
een plaats bewaren in hun hart.
Op wie wij hopen, hoe dan ook,
op de redding van de wereld.
Dat de dood het laatste woord niet is,
en dat mensen vrij-uit gaan.

Die wij smeken om bevrijding
voor de ontrechten en de vertrapten,
om de kracht in onze handen,
om recht te doen en op te staan.
Die wij danken, vast en zeker,
voor die Jezus van Nazareth,
van wie wij de naam bewaren
en doorgeven aan onze kinderen.

Omdat Hij arm was met de armen
en liefde droeg voor iedereen,
en daarom niet was klein te krijgen
door de waarheid van de dood.
Omdat Hij ons heeft aangewezen
hoe wij ons leven moeten gaan:
liefde geven en brood zijn voor elkaar.

De avond voor zijn dood,
voor hij zelf gebroken werd,
gaf Jezus zijn vrienden een teken van leven.
Hij zegende brood, dankte en brak het.
Als brood gebroken wordt, zei hij
dan wordt liefde uitgedeeld,
dan worden mensen gered en bewaard.
Doe dit ook, vergeet elkaar niet,
laat me jullie nabij zijn in dit brood.

Zo willen wij gaan op Zijn weg,
een hand vol brood zijn voor elkaar.

Dit brood staat voor ons klaar.
Als wij eten van dit brood
het breken, en delen met elk-ander, …

Lied:  ♫  17  Dan zal er vreugde zijn

Dan zal er vreugde zijn op aarde, vrijheid en vrede in Jezus' Naam.
Door Hem en met Hem en in Hem bieden wij U barmhartige Vader, dit dankoffer aan.
In de gemeenschap van de Kerk die leeft door Jezus' Geest
vandaag en alle dagen tot in eeuwigheid. Amen.

Brood breken, een eenvoudig gebaar.
Maar je leven breken, elke dag voor elke mens die bij je binnenkomt,
is niet zo eenvoudig.

Je door Gods Geest laten bewegen,
zacht en goed zijn, en tegelijk vol vuur,
dat is niet zo eenvoudig.

Laat ons daarom het brood nemen en daarmee heel uitdrukkelijk zeggen:
ook ik wil een nieuwe wereld waar brood en vrijheid en liefde is voor alle mensen.

Voorbeden

Onze God kijkt niet naar de buitenkant.
Hij kijkt naar onze binnenkant, in ons hart.
Hij kijkt of wat we doen of niet doen,
ingegeven is door liefde.

Daarom richten wij ons nu tot Hem
als wij bidden, danken en zingen …